پنجمین آلبوم رسمی مجتبی کبیری در حالی منتشر می‌شود که دو آلبوم قبلی او آن‌چنان مورد استقبال عمومی قرار نگرفته بود. دو آلبوم نخست او «معرکه» و «ساز مخالف» جزو پرفروش‌ترین آلبوم‌های پاپ ایران به حساب می‌آمد. ولی کبیری دچار سیلی از شنوندگان نو شد که دیگر علاقه‌ای به شنیدن موسیقی تکرار ی نداشتند.
«اطاق ساکت» زمانی منتشر شده که آلبوم‌های شاهکاری همچون «مجسمه» از مهدی یراحی بازار را قبضه کرده است. «اطاق ساکت» که خوب بود با املای صحیح آن به زبان فارسی به جای عربی، «اتاق ساکت» نوشته شود، احتمال دارد حرف‌هایی هم جهت گفتن داشته باشد. آلبومی که کبیری سعی کرده تغییرات بسیار زیاد ی در فضای آن ایجاد نماید تا چندین سال غیبت را توجیه کرده باشد. این بار او غلط ات تاکتیکی قدیم را کنار گذاشته به سراغ آهنگ سازان و تنظیم‌کننده‌های جوان‌تری همچون هومن آزما و محمدرضا جوادی رفته است. ای کاش نیز اکنون که موسیقی ها به روز شده، طراحی جلد آلبوم به روز می‌شد به جای عکس ی در یک پارک، از عکسهایی حرفه‌ای‌تر همموزیک با متود کاور آلبوم‌های روز موسیقی استفاده می‌شد. ولی این ای‌کاش‌ها کار به جایی نمی‌برد…
چنانچه بخواهیم زیاد کلی درمورد آلبوم مجتبی کبیری نظر دهیم می بایست بگوییم «عالی» است چرا که او را بعد از دو آلبوم ناخوب «نیم نگاه» و «شب روز» دوباره ریکاوری کرده است. هرچند صدایش دیگر صوت آن روزهای طلایی نیست اما هنوز حرف‌های زیاد ی جهت گفتن دارد! این آلبوم تمام جور سبکی، از پاپ ایرانی و استانبولی گرفته تا موسیقی الکترونیک در جای داده است.
ترانه‌ها دارای مضامین خاصی نیستند. همین حرف‌های مستمر و حتی احتمالا ضعیف‌تر از آلبوم‌های رایج در بازار به جز چند مورد چیز نو ی جهت ارائه وجود ندارد. در بین نام ترانه‌سرایان با نام آشنایی هم برخورد نخواهید کرد و به همین دلیل ی در بخش ترانه نمی‌توان آن‌چنان روی این تاثیر حساب باز کرد به طور کلی ترانه‌های این آلبوم ضعیف بررسی می‌شود کبیری می‌توانست سلیقه بهتری به خرج دهد.
در بخش موزیک سازی و تنظیم اما کبیری سعی کرده ، موسیقی خود را مدرن نماید . او با بهره‌گیری از هنرمندان جوان مالک سبک به آهنگ رنگ دیگری بخشیده است. به همین دلیل ی می‌توان موسیقی آلبوم را بهتر بررسی کرد.
اما جنس و رنگ صوت مجتبی کبیری در این آلبوم دیگر حال و هوای دهه قبلی کار هایش را ندارد و این احتمال دارد جهت مخاطبین او خـبر بهتر ی نباشد.